Atmosfera jesieni w lesie bukowym Grumsin
Jeśli ktoś uważa, że las bukowy Grumsin warto odwiedzić tylko latem, stanowczo się myli. Obiekt światowego dziedzictwa przyrodniczego UNESCO las bukowy Grumsin można podziwiać o każdej porze roku. Również w listopadzie.
Z jednej strony w tym czasie wrażenie robią jesienne barwy buków: tony złota, pomarańczu i brązów. Z drugiej znajdziemy tu spokój oraz pozostające na zimę ptaki osiadłe, takie jak dzięcioł czarny. Jesienią ziemię również pokrywa gruba warstwa kolorowych liści, co tworzy złociste, niemal magiczne wrażenie.
Atmosfera jesieni w listopadzie
Typowa listopadowa mgła tworzy mistyczną atmosferę. Kiedy w listopadzie światło rozprasza się wśród opadających z liści drzew, czerwono-żółte liście tworzą niezwykły nastrój. Wczesnym rankiem często można zaobserwować na liściach i gałęziach rosę i szron, zapraszające, by je podziwiać i fotografować. Dzięki wysokiej wilgotności z ziemi i z obumarłych części drzew wyrastają grzyby. To dobra okazja, by przyjrzeć się tym rzadkim organizmom lub uchwycić je w kadrze. Aktywność zwierząt maleje, przez co do lasu bukowego Grumsin w coraz większym stopniu powraca spokój.
Popatrz na dzięcioła czarnego i wsłuchaj się w ciszę
Mimo że wielu ptasich mieszkańców lasu bukowego Grumsin odlatuje na południe, by przezimować, nie pozostaje on całkiem pusty. Pozostają w nim ptaki osiadłe, takie jak dzięcioł czarny, należący do największych rodzimych gatunków dzięcioła (do 50 cm z ogonem), wielkością zbliżony do wrony.
Ten imponujący gatunek nie występuje powszechnie. Dzięcioła czarnego znajdziemy tylko tam, gdzie drzewa mogą się zestarzeć i gdzie występują duże, zwarte powierzchnie lasu. Optymalne dla niego jest połączenie starych buków do gniazdowania i zamierających lub chorych świerków bądź sosen, jako źródła pożywienia. Takie warunki można znaleźć w lesie bukowym Grumsin. Dzięcioł zjada żywe mrówki drzewne, występujące w dolnych partiach pni świerków. Mimo, że od wiosny do jesieni żywi się mrówkami z drzew, późną jesienią i zimą potrafi rozgrzebać mrowiska, by dotrzeć do pożywienia. Jego ulubionymi drzewami na dziuple są buki liczące sobie około 80-100 lat, których liczne okazy występują w lesie Grumsin.
Budując dziuple do gniazdowania dzięcioł czarny tworzy mieszkania dla wielu innych gatunków, takich jak gołębie siniaki, kawki, włochatki, dzikie pszczoły, nietoperze i gągoły (które również można spotkać w lesie bukowym Grumsin).
Dzięcioł czarny jest najaktywniejszy przed południem i potem znowu po południu, dzięki czemu można go zaobserwować wędrując po lesie.
Można go łatwo rozpoznać po czarnym upierzeniu, całkowicie czerwonym czubku u samca oraz czerwonej plamce na karku u samicy, a także po mocnym, żółtym dziobie.
O tej porze roku również pamiętaj o zasadach zachowania się w tym chronionym przez UNESCO obszarze i nie opuszczaj ścieżek.
Rozpoznawanie dzięcioła czarnego po jego głosie
Kiedy dzięcioł nie jest widoczny, można go rozpoznać po charakterystycznych odgłosach.
Nawet gdy nawoływania w okresie godowym są bardzo intensywne, późną jesienią można usłyszeć odgłosy terytorialne odgłosy przypominające kwiki, po których następuje bębnienie w drzewo. Bębnienie dzięcioła czarnego jest wyraźnie słyszalne z kilku kilometrów zarówno dla człowieka, jak i innych dzięciołów. Jego zadaniem jest oznaczenie terytorium, ale też wzmocnienie partnerstwa oraz nawiązanie kontaktu.
Tu możesz posłuchać śpiewu, nawoływania, bębnienia i odgłosów podczas lotu dzięcioła czarnego.
Jednak jak odróżnić bębnienie poszczególnych dzięciołów? W odróżnieniu od dzięcioła pstrego dzięcioł czarny bębni znacznie głośniej, wolniej i dłużej.
Dlatego miejcie oczy i zwłaszcza uszy otwarte, gdy późną jesienią przemierzacie las bukowy Grumsin.
Życzymy miłego pobytu w lesie bukowym Grumsin!
Informacje o dojeździe można znaleźć tutaj.
